DROMEN
De Theaterfabriek, gestart in 2011 als een grote droom. Als kind heb ik veel met toneel gedaan. Ik zat op een jeugdtheaterschool in Beuningen en had daar echt mijn plekje gevonden. Een plek waar ik creativiteit mocht ontdekken, waar ik theater mocht maken met anderen en bovenal, waar ik helemaal mezelf mocht zijn. Mijn droom, als ik later groot ben, dan maak ik ook zo’n plek voor iedereen! Mijn eigen theaterschool, waar groepen families worden, waar we prachtige en rake voorstellingen maken en waar iedereen helemaal zichzelf mag zijn. Die droom, is uitgekomen. Ik werk als theatermaker, theaterdocent en regisseur en geniet!
JOERY ELFVERING
Waarom theatermaken?
“Het is donker, slechts een groen bordje met een uitgangsteken boven een deur geeft een kleine twinkeling in de ogen van groene wezens, geeft hun kleur. Met een galm die resoneert in de ruimte staat het jongetje in een bundel licht. Een hoge hoed, zwart, zwaar, zenuwachtig, met alle ogen van volwassenen op hem gericht”.
Het motiveert me enorm wanneer mensen in verschillende beroepen, waarin ze eigenlijk anderen zouden moeten begrijpen en ondersteunen, hun werk doen met oogkleppen op. Of het nu gaat om professionals in de jeugdzorg, docenten, theatermakers of regisseurs, het inspireert me om het anders te doen. Mijn aanpak is gebaseerd op het zien van mensen, op het onthullen van wat niet direct zichtbaar is, maar wel van onschatbare waarde. Ik geloof in het versterken van anderen, in het voelen en delen van hun energie. Het drijft me om een omgeving te creëren waarin mensen in hun kracht worden gezet, waarin het onzichtbare zichtbaar wordt gemaakt. Mijn passie ligt in het benutten van het verborgene, en dat is precies hoe ik te werk wil gaan.
Wat mij drijft in het maken van theater is een diepgewortelde noodzaak. Ik voel een passie voor het creëren van maatschappijkritisch theater. Het maakt me trots te zien dat mijn werk mensen aanzet tot reflectie, tot gesprekken, tot een gevoel van verwondering en verbijstering. Het is voor mij van essentieel belang dat mijn voorstellingen een podium bieden aan degenen die vaak over het hoofd worden gezien. Ik wil het normale in een ander licht plaatsen, want wie bepaalt eigenlijk wat normaal is? Als je niet aan dit zogenaamde ‘normaal’ voldoet, betekent dat dan dat je niet wordt gezien in onze maatschappij? Sta je aan de zijlijn, onopgemerkt, of ben je juist wel gezien, zij het alleen binnen je eigen wereld? Deze vragen drijven mij en vormen de kern van mijn artistieke werk.
“De ruimte is donker. Er brandt een groen lampje boven een deur gericht. De spot gaat aan, zoemend, ineens groene mannetjes in het licht. De spelers delen, verhalen worden gespeeld, doorvoeld, echt gepresenteerd. Het publiek vol onbekend, die ‘ander’ zit vast aan de stoel, Adem stokt, een lach ontsnapt, een rake emotie of “wauw, wat was dat” gevoel. Het slotapplaus, het zaallicht gaat aan. Het publiek is bij de eerste vibratie van applaus al opgestaan. Voor het stuk en de spelers, heel misschien, maar vooral voor alle mensen die ze eindelijk hebben leren zien”.
Joery
